| صفحه اصلی تماس با ما عناوین مطالب پروفایل قالب سبز | ||
|
|
به خه و بینیم که ئینسان بووم به دووربینیک خه ریکی دیتنی نووری کوره ی عه ردی قه دیمان بووم: - سی به شی ئاو: خوین، رووباری زرینچکاو کانی زووخاو - هه موو باران: سرب و ئه لماس هه رسی هه وری ره شی چاو و رشینه ی توپ و ته یاران - هه موو بوران: هه ناسه ی سه ردی ئه ژدادم له پشت په رده ی: ئه وین و قین، بزه و هه ست و هونه ر، هه لبه ست و کفر و دین هه مو بو نان هه موو بو نان بو مه رگی نان له پر بینیم به دووربینم له سووچیکی کوره ی ئه رزی قه دیمان دا له حه یشه ی بوران و باران، شه پولی ئاو: ئاشناییک! خه وتبوو! به چی خه ونی ده دی ئاخو؟! به ئینسان یا به هه لبه ستیک؟!
کی ده زانی چ بوو خه ونی؟ چ بوو؟ چ بوو؟..
] تی بینی: ئه م هونراوه یه له چوارچیوه ی بوچوونی زانستی ئه نشته ین سه باره ت به چونیه تی بارسا و بیچمی جیهان دایه که ده لی ئه و نووره ی له ئه جرامه سه ماویه کانه وه جیا ده بیته وه، له پاش ملیونان سال ده گه ریته وه شوینه که ی خوی و بو وینه ده توانی دیمه نی جیهانی که ونارامان پی پیشان بدا [ نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: هه لبه ست (شعر کردی) [ جمعه 5 اسفند 1390 ] [ ] [ شایان مهرستا (شب) ]
|
درباره وبلاگ  چه آسان شعر می‌سراییم و از انسانیت و حقوق بشر و صدها واژه‌ی از تداعی افتاده‌ی رنگین دیگر دم می‌زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشی‌مان و روزمرّه‌گی‌مان شعرها کشتار می‌شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب‌ها دست و پا می‌زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می‌گیرد. چه ساده فراموش می‌کنیم مرگ «شعر» در جامه‌ی انسان را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی‌خبر و از نزدیک‌ترین‌ها چه دورترین.. |
| ||