ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی           از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی

یاوران! شادباش می گویم فرارسیدن سال نو و بهار زیبای طبیعت را.

به دیدار شکوفه های بهاری برویم ولی فراموش نکنیم که کمی آنسوتر، شکوفه های دیگری از جامعه ی انسانی در نوبهار زندگی خویش، خزان را تجربه می کنند..

کلبه ای در شمال ایران

باغی در اطراف شیراز

لیالستان گیلان

منبع بیشتر این تصاویر روحنواز:http://www.mehrnews.com

صلح را نمی توان با زور حفظ کرد . دستیابی به آن تنها از طریق درک ممکن است .

نمی توانید از جنگ جلوگیری کنید و همزمان برای آن آماده شوید .

دنیا جای خطرناکی برای زندگی است . نه به خاطر مردمان شرور ، بلکه به خاطر کسانی که آن

شرارت ها را نگاه می کنند و کاری در مورد آن انجام نمی دهند .

فرق بین حماقت و نبوغ این است که نبوغ حدی دارد .

هرگز کاری بر خلاف وجدان خود نکنید ، حتی اگر قانون از شما بخواهد .

چقدر کم اند آنانی که با چشمهای خود می بینند و با قلبهای خود احساس می نمایند .

اگر از من بپرسید می گویم که گناه در خلوت را به تظاهر به تقوا ترجیح می دهم .

تو را من چشم در راهم شباهنگام

که می گيرند در شاخ «تلاجن» سايه ها رنگ سياهی را

و زان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛

تو را من چشم در راهم.

شبا هنگام، در آن دم که بر جا، درّه ها چون مرده ماران خفتگان اند؛

در آن نوبت که بندد دست نيلوفر به پای سرو کوهی دام.

گرم ياد آوری يا نه، من از يادت نمی کاهم؛

در این پست بر آنم که نخستین کتاب را در موضوع معرّفی کتاب وبلاگ معرّفی نمایم. با توجه به اینکه هدف نهایی از این مهم، یک هدف مثبت فرهنگی در جهت ارتقای سطح تفکر و اصلاح کژی هاست؛ منطقی است اگر به بنیان های فرهنگی موجود رجوع نموده و آنها را مورد توجه قرار دهیم. از این رو در نخستین پست از موضوع معرّفی کتاب، به کتابی می پردازیم که بی تردید مهمترین کتاب در فرهنگ و تمدن اسلامی می باشد. این کتاب جدا از اینکه کتاب مقدّس آیین اسلام است؛ به عنوان منبع بسیاری از فاکتورهای فرهنگی و اعتقادی در سرزمین هایی که باورهای اسلامی در آنها محوریت دارد؛ محسوب می شود. آری کتاب مورد نظر ما قرآن است که در قداست و ارزش اعتقادی آن در بین عامه ی مسلمانان جایی برای کمترین تردید نیست. با این وجود شاید جای بسی تعجب و شگفتی باشد که چرا این کتاب را با این درجه از اهمیّت به عنوان نخستین کتاب در معرّفی کتاب انتخاب نموده ام. دلیل آن را در یک کلام می توان چنین بیان کرد که:

« چه کسی را بد می دانی؟- آن کس که می خواهد پیوسته مرا شرمنده کند.»

نیچه. دانش شاد ، بند 273

وقتی پروانه ها و گنجشککان در آستانه ی بهار و آشیانه بیگناه از تیر صیّاد بر خاک افتادند؛

شاید صیّاد خود هرگز نمی پنداشت که روزی صید صیّاد دیگری خواهد شد.

ولی چه دردناک است انتظار طولانی اجرای عدالت..

دنیا خه مه، ژیان ژانه، بو شاره که ی به هاری سوور

هیروشیمای کوردستانه، هه له بجه دایکی شاره زوور

ادعا می شود:

- مردمی هستیم صاحب اخلاق و انسانیت با پیشینه ای درخشان در این زمینه. چون سعدی به عنوان یکی از صدها شاعر و اندیشمند دیگر ایرانی می فرماید:

بنی آدم اعضای یک پیکرند/که در آفرینش ز یک گوهرند

و این بر سر در سازمان ملل متحد حک شده است و ...

بسیار خوب. حرفی نیست ولی می خواهم پرسشی را با شما در میان بگذارم:

معلّم به چه کسی درس می آموزد؟ پرسش ساده ای است. آری.. به شاگردانی که نمی دانند. این درست. ولی نکته ی ظریفی در آن نهفته است. اینکه سعدی و دیگر اندیشمندان معلّمانی بوده اند که برای شاگردان نادان خود که همان مردم باشند؛ درس می داده اند. آری. سعدی و امثال او برای کسانی که خود به هم گوهری و انسانیت و مهربانی و کمک به همنوع باور داشته باشند؛ درس نمی دهند و دیگر چیزی برای آموختن ندارند. معلّم برای آن کس که نمی داند؛ سخن می گوید. شاید ایراد گرفته شود که چه بسا سعدی این بیت و یا دیگر ابیات مروّج فضیلت های انسانی اش را در مواردی خاصّ و ماجراهایی که در ضمن آن نشانی از نامهربانی دیده؛ سروده باشد. ولی.. ولی بگذارید رو راست باشیم. در ادبیات ملل گوناگون؛ شاید بتوان به جرات گفت که ادبیات ایران زمین یکی از غنی ترین ها در موضوعات اخلاقی است:

سراسر کتاب حجیم مثنوی معنوی جلال الدین مولوی را چیزی بیشتر از آموزه های انسانی و فضایل اخلاقی تشکیل نمی دهد.

دیوان رودکی نیز به عنوان پدر شعر فارسی به همین گونه،

رباعیات خیام نیز عرصه ای است برای تشویق به اندیشیدن فرد فرد بشر و البته برای جماعت ایرانی که بیش از آنکه اهل اندیشیدن باشند؛ اهل پیروی و اطاعت بوده اند.

با اندکی تعمّق در این باره می توان دلایل و مدارک دیگری را آشکار ساخت. از جمله در فرهنگ مذهبی. به روشنی می توان دید که در فرهنگ مذهبی مردمان این سرزمین-ایران- شاید بیشتر از هر موضوع دیگری به فضایل اخلاقی توجه نشان داده شده است. به راستی چرا؟ چرا اینگونه است؟ آیا این عرضه ی بسیار بسیار فراوان این کالا، به دلیل تقاضا و احساس نیاز بسیار شدید برای آن نیست؟

آیا چنانچه مردم خود از اخلاق و انسانیت و فضایل رفتاری بهره ی کافی داشتند؛ اندیشمندان و روشن فکران اوقات گران بهای خود را صرف به نگارش درآوردن آثاری با این مضامین می کردند؟

آیا اگر اعتقادات دینی و مذهبی جایگاه مهمی در قلب و رفتار مردم داشت؛ دیگر نیازی به این همه تبلیغ و ترویج بود؟ آیا این همه خدا خدا کردن دلیل بر خلاء اعتقاد به آن نیست؟

آیا اگر کتاب و مطالعه در نزد این مردم ارزشی داشت؛ آنگاه در وصف آن، کودک دبستانی لازم بود شعر « یار مهربان » را از بر نماید؟

آیا وقتی همه جا، سخن از عدالت است؛ معنایش جز این است که این خاک؛ تشنه ی عدالت و دادگستری است؟

و آیا.. آیا دعای داریوش بزرگ که: ایزدا سرزمینم را از دروغ به دور دار؛ نمی رساند که وی در میان مردمانی دروغگو می زیسته است؟

و اکنون در سرتاسر جهان:

آیا این همه فریاد زدن از حقوق بشر و صلح و آزادی و برابری و مبارزه با تروریسم، بدان دلیل نیست که این چیزها فقط در اوهام و اتوپیاهای مصلحان وجود داشته و دارند؟

و این گزاره ی بدیهی، تز من است:

در بیابان بیشتر سخن از جرعه ای آب است و در دریا بیشتر سخن از پاره ای خشکی..

***

در این صحرای پر وحشت

رفاقت کیمیای جرعه ی آبی است

در این دریای پر نیرنگ

صداقت خشکی گم گشته ی پرتی است..

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست..

گویی هنوز از پی گذشت نزدیک به هفت قرن،

باید همچنان از زبان حافظ فریاد برآوریم:

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست

خون چکید از شاخ گل ابر بهاران را چه شد

کس نمی گوید که یاری داشت حقّ دوستی

حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند

کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار

مهربانی کی سرآمد شهریاران را چه شد

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست

عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت

کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش

از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد

هنگام  سپیده  دم  خـروس   سحری

دانی که چرا همی کند   نوحـه گری

یعنی  که   نمودند  در  آیـینه ی صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

از ابتداي تاسيس آمريكا روش‌هاي متعددي براي اعدام محكومان در اين كشور استفاده شده است كه از ميان آنها مي‌توان به " چرخ خرد كننده "، "زنده زنده سوزاندن "، "له كردن با سنگ " و "چوبه‌دار " را نام برد. در حال حاضر 4 روش براي اعدام در آمريكا وجود دارد كه عبارت است از اعدام با استفاده از صندلي الكتريكي، جوخه اعدام، تزريق سم، حلق‎آويز كردن

صندلي الكتريكي: استفاده از صندلي الكتريكي براي اعدام اولين بار در آمريكا مورد استفاده قرار گرفت. در اين روش محكوم با نوارهاي چرمي به روي صندلي چوبي بسته مي شود و سيم هاي برق به بدن و سر او متصل مي شود. صندلي الكتريكي تنها در آمريكا و به مدت چند دهه است كه استفاده مي‌شود. البته اين روش اعدام زماني كه آمريكايي‌ها بين سالهاي 1924 - 1976 فيليپين را تحت اشغال خود داشتند در اين كشور مورد استفاده قرار مي گرفت

 اولين صندلي الكتريكي: اولين صندلي الكتريكي توسط دكتر "ديويد راكول " در سال 1840 ساخته شد و براي اولين بار در سال 1890 از آن استفاده گرديد. ايده ساخت صندلي الكتريكي زماني به وجود آمد كه يك مرد مست در آمريكا با برخورد به سيم هاي برق جان داده بود. از آنجايي كه يكي از افراد مسئول پيگيري ايجاد روش جديد براي اعدام دندانپزشك بود، ايده صندلي الكتريكي را مطرح كرد. اين دكتر دندانپزشك دو نفر از خبره هاي برق را در آمريكا براي ايجاد صندلي الكتريكي استفاده كرد: توماس اديسون و نيكولا تسلا. اين دو نفر در آن زمان رقيب هم محسوب مي شدند و نمي‌خواستند از سيستم آنها براي اين كار استفاده كنند چون مي ترسيدند مشتريانشان به خاطر اين كار از محصولات آنها استفاده نکنند. اديسون براي آزمايش چند حيوان را به اين روش در ملأ عام كشت.

 اولين نفري كه توسط صندلي الكتريكي اعدام شد: اولين كسي كه از اين طريق اعدام شد "ويليام كملر " از نيويورك بود كه در آگوست 1890به اين صورت اعدام شد. شوك برقي به مدت 17 ثانيه به وي وارد شد كه موجب بي‏هوشي او شد ولي قلب و مغز وي از كار نيفتاد. بعد از معاينه پزشكان دستور اعدام مجدد صادر شد ولي ژنراتوري كه برق صندلي را تامين مي‌كرد براي شارژ مجدد به زمان احتياج داشت. اين بار از 2 هزار وات برق براي اعدام وي استفاده شد. جريان قوي برق باعث پاره شدن رگ هاي او شد و فوران خون به بيرون از بدنش باعث اتصالي در صندلي شد و منجر به آتش گرفتن وي شد. بعد از اين اتفاق يكي از افرادي كه مسئول ساخت اين صندلي بود گفته بود كه اگر براي اعدام او از تبر استفاده مي شد راحت‎تر جان مي داد. يكي از خبرنگاراني هم كه شاهد اين اعدام بود نيز گفته بود كه صحنه دلخراشي را شاهد بوده است. اولين زني كه توسط صندلي الكتريكي اعدام شد "ماراتا پالس " بود كه در زندان سينگ سينگ در سال 1899 اعدام شد. استفاده از صندلي الكتريكي همواره مورد انتقاد قرار گرفته است و اين به اين دليل است كه در بسياري از موارد فرد محكوم طي چند مرحله در اين روش جان داده است. با اين وجود هنوز از اين روش براي اعدام در آمريكا استفاده مي‌شود. "پل پاول " آخرين فردي است كه در 18 مارس 2010 در ايالت ويرجينيا يعني همان ايالتي كه چند روز قبل ترزا لويس زن عقب‎مانده ذهني آمريكايي اعدام شد توسط صندلي الكتريكي اعدام گرديد.

منبع: http://www.farsnews.com

در این خاک زرخیز ایران زمین

نبودند جز مردمی پاک دین

همه دینشان مردی و داد بود
و ز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاک

همه دل پر از مهر این آب و خاک

پدر در پدر آریایی نژاد

ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما

که انداخت آتش در این بوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان

چه کردیم کین گونه گشتیم خوار؟
خرد را فکندیم این سان ز کار

آن قصر که بهرام در او جام گرفت

آهو بچه کرد و شیر آرام گرفت

بهرام که گور می گرفتی همه عمر

دیدی که چگونه گور بهرام گرفت

همسر ايراني امير قطر، سه ميليون دلار براي انجام عمل هاي جراحي زيبايي در نقاط مختلف بدن خود هزينه کرده است.

به گزارش سه نسل به نقل از النخيل، موزه همسر شيخ حمد بن خليفه آل ثاني امير قطر بعد از حضور در ميان زنان بانفوذ جهان و بعد از اينکه در سال ۲۰۱۰ ميلادي کانديداي زيباترين زن جهان شد، توجه زيادي به چهره و اندام ظاهري خود کرد و در اين راستا هزينه هاي ميليوني صرف کرده است.

منابع نزديک به موزه اعلام کردند که همسر شيخ حمد، عمل هاي جراحي زيبايي متعددي را در برخي اعضاي خود انجام داده است.

در اين عمل ها که تعداد آنها به ۱۲ جراحي مي رسد، وي بالغ بر دو ميليون دلار در لندن پايتخت انگليس هزينه کرده است.

وي همچنين ۸۰۰ هزار دلار نيز براي عمل جراحي زيبايي در ديگر اعضاي بدن خود هزينه کرده و براي نقل و انتقال هاي محرمانه خود به مراکز زيبايي در لندن نيز بالغ بر ۲۰۰ هزار دلار هزينه کرده است.

 (البته ناگفته نماند که این زن تأثیر مثبتی در بهبود وضعیت حقوق اجتماعی زنان قطر داشته است.)

منبع:  http://www.3nasl.com

سه ميليون دلار=شش میلیارد تومان=ششصد وام ده میلیون تومانی=ششصد خانواده=زیبایی یک نفر

(دیگر شما سه میلیارد دلار-همان سه هزار میلیارد تومان معروف!- را خودتان حساب کنید!)

در ادامه ی مطلب می توانید عکس های بیشتری از این ملکه ی عرب را مشاهده فرمایید.

آمار خیره کننده‌ای که یک ویدئو در وبسایت یوتیوب برجای گذاشته نگاه‌ها را به سوی یک «جنایتکار جنگی» در اوگاندا جلب کرد.
ویدئوی «جلوی جوزف کانی را بگیرید» ظرف پنج روز بیش از ۶۵ میلیون بازدیدکننده داشت. اما جوزف کانی کیست و این فیلم چه می‌گوید؟    

فیلمی نیم ساعته        

ویدئویی که بر روی وبسایت یوتیوب قرار گرفته ساخته‌ جیسون راسل، فیلمساز آمریکایی، است. او در طول سی دقیقه روایتی را بیان می‌کند که پیش‌تر برای پسرش بازگو کرده است.

در ابتدای این ویدئو، جیسون راسل قطعه عکسی را به پسرش نشان می‌دهد و می‌پرسد او کیست. تصویر مربوط است به نوجوانی سیاه‌پوست که جیکوب معرفی می‌شود.

آقای راسل، که دانش‌آموخته‌ی یک مدرسه‌ فیلمسازی در کالیفرنیا ست، توضیح می‌دهد که جیکوب را برای اولین بار چندین سال پیش در اوگاندا دیده است. در تصاویر مربوط به آن سال‌ها، جیکوب وحشت‌زده و سرخورده توضیح می‌دهد که به اتفاق برادرش در اسارت «ارتش مقاومت پروردگار» بوده و پس از اینکه آنها برادرش را کشتند او از اردوگاه فرار کرده است.

ویدئو در ادامه به معرفی جوزف کانی، رهبر این ارتش، و جنایت‌های او به ویژه علیه کودکان و نوجوانان می‌پردازد.

جیسون راسل توضیح می‌دهد برای مبارزه با بردگی نوجوانان در اوگاندا دست به تلاش‌هایی مختلف زده و سرانجام سازمانی به نام «کودکان دیده‌نشده» بنیان نهاده است.

این فیلمساز آمریکایی هدف از تهیه‌ی فیلم خود را متوقف کردن جنایات ارتش مقاومت پروردگار و بازداشت رهبر آن، جوزف کانی، اعلام کرده و گفته است این فیلم تا پایان سال جاری میلادی اعتبار دارد.

ارتش مقاومت پروردگار          

ارتش مقاومت پروردگار گروهی شبه‌نظامی با عقاید التقاطی مسیحی است که در سال ۱۹۸۷ در کشور آفریقایی اوگاندا تأسیس شده و هدف خود را استقرار حکومتی دینی در این کشور اعلام کرده است.

این گروه، که مهم‌ترین گروه شورشی در اوگاندا به شمار می‌رود، سال‌هاست با دولت این کشور مبارزه‌ی مسلحانه می‌کند و اردوگاه‌هایی در شمال اوگاندا و همچنین در کشور سودان برپا کرده است.

این گروه مسلح توسل به خشونت را مجاز می‌داند و اعضای آن بنابر گزارش‌ها، به موارد متعددی از تجاوز جنسی، شکنجه و قتل متهم‌اند.

تاکنون تلاش‌های بین‌المللی برای مقابله با این شبه‌نظامیان کمابیش بی‌نتیجه بوده و دولت مرکزی اوگاندا نیز نتوانسته است آنها را خلع سلاح کند.

در ویدئویی که فیلمساز آمریکایی بر روی یوتیوب قرار داده گفته می‌شود که این گروه از ابتدای فعالیت خود، سی هزار کودک و نوجوان را از خانواده‌هایشان ربوده است. ویدئو می‌گوید پسران نوجوان وادار به قتل و غارت، و دختران نیز مجبور به تن‌فروشی می‌شوند.

این ویدئو تمامی این جنایت‌ها را به جوزف کانی، رهبر این گروه، منتسب می‌کند.

جوزف کانی کیست؟   

جوزف کانی، رهبر ۵۱ ساله‌ی شورشیان اوگاندا، نخستین گروه مسلح خود را در اواخر دهه‌ی ۱۹۸۰ پایه گذاشت.

دیوان بین‌المللی کیفری جوزف کانی را به ارتکاب «جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت» متهم کرده و در سال ۲۰۰۵ حکم بازداشت او را صادر کرد.

چند سال پیش نشريه‌ی آمريکايی فارن پالیسی جوزف کانی را در مقام دوم «فهرست بدترين رهبران مذهبی جهان» قرار داده بود.

در ادامه عکس هایی از این جنایتکار جنگی را می توانید مشاهده کنید.

منبع عکس ها:http://www.tabnak.ir

http://www.radiofarda.com:منبع گزارش

              ای صـــــــــــــاحب فتوا ز تو پرکــــــارتریم   

          با ایــــن همه مستی ز تو هشـــــــیارتریم

                   ما خون رزان می خوریم   تو   خون کسان           

        انصــــــاف بده کدام خون خــــــــــــوارتریم

دوستان و همراهان!

از دوران کودکی، با یار مهربان آشنا شدیم و درباره ی آن چه انشاها که نوشتیم و شعرها که خواندیم. ولی افسوس که زان پس با این یار مهربان، چندان مهربان نبوده ایم. می دانم که با شنیدن این انتقاد، کم نیستند آنهایی که قطاری از دلایل و عوامل گوناگون ردیف نموده و شخصاً حاضر به پذیرش کمترین سهمی در این کوتاهی نمی باشند: گرانی کتاب، فشار زندگی روزمرّه، کمبود وقت و هزاران دلیل غیر موجه یا نیمه موجه دیگر. چنانچه حتی تمام این دلایل را نیز بپذیریم؛ در نهایت نمی توانیم از زیر بار مسؤلیت این نتیجه ی تلخ شانه خالی کنیم که نادانی ما دلیل ناتوانی ماست. نادانی ما دلیل عقب ماندگی ماست. نادانی ما دلیل مظلومیت ماست و در کل نادانی ما دلیل اوضاع نابسامانی است که در آنیم.

و اکنون نکته ی مهمّی هست: چه بخوانیم؟

اینجاست که نگارنده بر این باورم هر کتابی ضرورتاً یار مهربان نیست و چه بسا کتاب های بسیاری که نامهربان نیز باشند به گونه ای که به جای کاستن از نادانی ما بخواهند بر آن بیشتر نیز بیافزایند. بدین دلیل، اینجانب برآن شدم که با ایجاد موضوعی جداگانه در کنار سایر موضوعات وبلاگ، بکوشم به معرّفی کتاب های مفید و ضروری برای خواندن بپردازم. کتاب هایی که بتوانند افق فکری ما را گسترده تر ساخته و نوید بخش جهانی بهتر برای انسان هایی بهتر باشند. ولی بدون شک، انجام این مهم از عهده ی یک نفر به تنهایی و بدون همراهی، مساعدت و یاری دوستان بر نیامده و یا بسیار ناقص و ناتمام خواهد بود. از این رو از تمامی مهربانان خواهشمندم کمک های فکری و تجربیات خویش را، از دورترین دریغ نفرمایند. باشد که هر کس با معرّفی تنها یک کتاب خوب، به نوبه ی خود سهمی در زدودن تاریکی جهل و طلوع خورشید دانایی داشته و دین خویش را نسبت به هم نوعان و آیندگان ادا نماید.

زندان گوانتانامو

بهار در راه است

و ما در راه مانده ایم

توگویی

سودای رسیدن نیست کس را

در این وادی بودن با نبودن یکسان است

و رسیدن یا نرسیدن مسئله نیست

دورترینان را لیک، مسئله ایست:

چگونه خورشید را انکار کنیم؟

پاسخ ها بسیارند ولی

تقویم می گوید:

« بهار » در راه است..

ابوقریب

منابع عکس ها: httpgalery.pconline.ir

http://mohit-zist87.blogfa.com

 http://www.iranerooz.com

  http://www.mehrnews.com

زنان چون ناقصات عقل و دینند    چرا مردان ره ایشان گزینند

(شیخ محمود شبستری در گلشن راز)

و اینک ناقصات و کاملان عقل و دین را به نظاره بنشینیم:

آه از این شرم بی پایان که من نیز مَردم..

منبع تعدادی از عکس ها:www.forum.vivadl.com        

اينك كه به ياري مزدا، تاج سلطنت ايران و بابل و كشورهاي جهات اربعه را به سر گذاشته ام، اعلام مي كنم:
كه تا روزي كه من زنده هستم و مزدا توفيق سلطنت را به من مي دهد

دين و آيين و رسوم ملتهايي كه من پادشاه آنها هستم، محترم خواهم شمرد و نخواهم گذاشت كه حكام و زير دستان من، دين و آئين و رسوم ملتهايي كه من پادشاه آنها هستم يا ملتهاي ديگر را مورد تحقير قرار بدهند يا به آنها توهين نمايند.

من از امروز كه تاج سلطنت را به سر نهاده ام ، تا روزي كه زنده هستم و مزدا توفيق سلطنت را به من مي دهد، هر گز سلطنت خود را بر هيچ ملت تحميل نخواهم كرد و هر ملت آزاد است، كه مرا به سلطنت خود قبول كند يا ننمايد و هر گاه نخواهد مرا پادشاه خود بداند، من براي سلطنت آن ملت مبادرت به جنگ نخواهم كرد .

من تا روزي كه پادشاه ايران و بابل و كشورهاي جهات اربعه هستم، نخواهم گذاشت،
كسي به ديگري ظلم كند و اگر شخصي مظلوم واقع شد، من حق وي را از ظالم خواهم گرفت
و به او خواهم داد و ستمگر را مجازات خواهم كرد .

من تا روزي كه پادشاه هستم، نخواهم گذاشت مال غير منقول يا منقول ديگري را به زور يا به نحو ديگر بدون پرداخت بهاي آن و جلب رضايت صاحب مال، تصرف نمايند.

من تا روزي كه زنده هستم، نخواهم گذاشت كه شخصي، ديگري را به بيگاري بگيرد
و بدون پرداخت مزد، وي را بكار وادارد.

من امروز اعلام مي كنم، كه هر كس آزاد است، كه هر ديني را كه ميل دارد، بپرستد
و در هر نقطه كه ميل دارد سكونت كند، مشروط بر اينكه در آنجا حق كسي را غضب ننمايد ،

و هر شغلي را كه ميل دارد، پيش بگيرد و مال خود را به هر نحو كه مايل است، به مصرف برساند،
مشروط به اينكه لطمه به حقوق ديگران نزند.

من اعلام مي كنم، كه هر كس مسئول اعمال خود مي باشد و هيچ كس را نبايد به مناسبت تقصيري كه يكي از خويشاوندانش كرده، مجازات كرد، مجازات برادر گناهكار و برعكس به كلي ممنوع است و اگر يك فرد از خانواده يا طايفه اي مرتكب تقصير ميشود، فقط مقصر بايد مجازات گردد، نه ديگران.

من تا روزي كه به ياري مزدا، سلطنت مي كنم، نخواهم گذاشت كه مردان و زنان را بعنوان غلام و كنيز بفروشند.
و حكام و زير دستان من، مكلف هستند، كه در حوزه ی حكومت و ماموريت خود، مانع از فروش و خريد مردان و زنان بعنوان غلام و كنيز بشوند و رسم بردگي بايد به كلي از جهان برافتد.

و از مزدا خواهانم، كه مرا در راه اجراي تعهداتي كه نسبت به ملتهاي ايران و بابل و ملتهاي ممالك اربعه عهده گرفته ام، موفق گرداند .

http://hoghoogh.online.fr

ویردی سه ر زارم له میژه

له کاتی وا

ته نگه تاوی خه م ئه بم وایه:

ئه من دوو شاعیرم ده وی

یه ک له یه ک ئالا به هیز و خامه ره نگین تر:

یه که میان بو وه ی که وه سفی کا:

- گرپژینی مه حنه ت و ده رد و په ژاره م

- بی سنووری گوره پانی بی که سیم

- کوتی بی ده نگی له ئه ستوی هاوار کراوم

- پله ی تارمایی روژیارم!

ئه وی تریان..

به راسی گه ر

شاعیریکی وا ببی

ری بباته شووره کاتی روحی من

بخولقینی

ده ری ببری

بو یه که م جار ئاشکرای کا منی ون!

ئایا نابی ئاره زوو که م

شاعیریکی تر هه بی تا

وه سفی کا سیحری خه یال و

خامه که ی ئه و شاعیره..؟!

که زیر له گه نداو ئه که وی

که گول خونچه به بی نازی

له سه ر قیرتاوی شه قامان سیس ئه بی

یا خو پی شیلی پیلاوی پیس ئه بی

که ساواییک به بی به رگی و برسی

له زبلان

یا له به ر ده رکان

به جی دیلری

یا خو په رتووکیکی نیچه و قه له م کیشیکی داوینچی و

وتاریکی پر له زانستی ئه نشتاین

له گه وری تاری چوارپی یان

فری ده دری

که رووناکی و تریفه ی مانگه شه و

هاوکات

به سه ر گوری شاعیریکا هه ل ئه باری و

به سه ر کویریکی زیندوودا

ئاخ.! ئاخ.! ئاخ!

که چه ندیان حه ق به سه ر ئه و دنیایه دایه..

دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.
دلت را می‌بویند

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و عشق را
کنارِ تیرکِ راهبند
تازیانه می‌زنند.

               عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
        به سوخت‌بارِ سرود و شعر
                                         فروزان می‌دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است.

               نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان.

               شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

               خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد 

  انسان هاي بزرگ در باره ی عقاید  سخن مي گويند
انسان هاي متوسط در باره ی وقایع سخن مي گويند
انسان هاي كوچك پشت سر ديگران سخن مي گويند

انسان هاي بزرگ درد ديگران را دارند

انسان هاي متوسط درد خودشان را دارند

انسان هاي كوچك بي دردند

انسان هاي بزرگ عظمت ديگران را مي بينند
انسان هاي متوسط به دنبال عظمت خود هستند
انسان هاي كوچك عظمت خود را در تحقير ديگران مي بينند

انسان هاي بزرگ به دنبال كسب حكمت هستند
انسان هاي متوسط به دنبال كسب دانش هستند
انسان هاي كوچك به دنبال كسب سواد هستند

انسان هاي بزرگ به دنبال طرح پرسش هاي بي پاسخ هستند
انسان هاي متوسط پرسش هایي مي پرسند كه پاسخ دارد
انسان هاي كوچك مي پندارند پاسخ همه ی پرسش ها را مي دانند

انسان هاي بزرگ به دنبال خلق مسئله هستند
انسان هاي متوسط به دنبال حل مسئله هستند
انسان هاي كوچك مسئله ندارند 

انسان هاي بزرگ سكوت را براي سخن گفتن برمي گزينند.

انسان هاي متوسط گاه سكوت را بر سخن گفتن ترجيح مي دهند.

انسان هاي كوچك با سخن گفتن بسيار، فرصت سكوت را از خود مي گيرند
 

چه بگویم ؟ سخنی نیست.
می وزد از سر امید نسیمی،
لیک، تا زمزمه ای ساز کند
در همه خلوت صحرا
به ره اش
نارونی نیست.
چه بگویم ؟ سخنی نیست.

پشت در های فروبسته
شب از دشنه و دشمن پر
به کج اندیشی
خاموش
نشسته ست.

بام ها،
زیر فشار شب
کج،
کوچه
از آمد و رفت شب بد چشم سمج
خسته ست.


چه بگویم ؟ سخنی نیست
در همه خلوت این شهر، آوا
جز ز موشی که دراند کفنی، نیست.

وندر این ظلمت جا
جز سیانوحه ی شو مرده زنی، نیست.

ور نسیمی جنبد
به ره اش
نجوا را
نارونی نیست.

چه بگویم؟
سخنی نیست...

آنکه ناموخت از گذشت روزگار/هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار

چه آسان شعر می سراییم و از انسانیت و حقوق بشر  و صدها واژه ی از تداعی افتاده ی رنگین دیگر دم می زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشیمان و روزمرّه گیمان شعرها کشتار می شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب ها دست و پا می زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می گیرد. چه ساده فراموش می کنیم مرگ «شعر» در جامه ی انسانی را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی خبر و از نزدیکترین ها چه دورترین..

منبع تعدادی از عکس ها: سایت بولتن نیوز

   نامه ی سرگشاده ی مردم هزاره از سراسر جهان به نهادهای دفاع از حقوق بشر، شخصیت های شناخته شده و مقامات بین المللی

***

دوستان! همراهان! مسلمانان! دینداران! بی دینان! هم نوعان! هم گوهران!

در گوشه ای از این کره ی خاکی یا در محلّه ای پرت از این دهکده ی جهانی، کسانی هستند که جرمشان بودنشان است. در جهانی با هفت میلیارد هم نوع ولی غرقه در اقیانوس بی کسی و بی فریادرسی می نالند و دیده بر در نومیدی تا شاید، آن هم پیکر، آن هم گوهر و آن خداوندگار شعر و شعور از در درآید و دستی به یاری گشاید.

از مردمان هزاره می گویم. کودک پروانه هایی که همچون جانیان کشتار می شوند. مادرانی که بر سر جنازه ی طفلانشان به ناگاه گرفتار بلای خنجر و تفنگ ددان با نام و بی نام می گردند. پیران و جوانانی که به بری نرسیده و باری ندیده، به خاک و خون در می غلتند. کنون با زبان حال نامه ای نوشته اند و نگاه به سوی دل های بیدار گردانده اند تا شاید با یاری و بذل التفات هم گوهرانشان، مرهمی بر آلام چندین و چند ساله اشان که دم به دم سر باز می کنند؛ گذارند..

بنی آدم اعضای یک پیکرند        که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به در آورد روزگار       دگر عضوها را نماند قرار

هم گوهران! متمنّی است به این آدرس مراجعت فرموده و نامه ی دادخواهانه ی ایشان را مطالعه و ضمن گواهی، برای مراجع عالی حقوق بشری ارسال فرمایید. شاید این آن فرصتی باشد که بار دیگر امیدوار شویم که هنوز از یاد نبرده ایم از یک گوهری خویش را..

http://www.hazarapeople.com

چهار شنبه 21 سپتامبر 2011, بوسيله ى کابل پرس | افغانستان پرس

کابل پرس: تقریبا هر چند روز یکبار خبر از کشتار دسته جمعی مردم هزاره در پاکستان در رسانه ها نشر می شود. گروه های تروریستی مشخصا مردم هزاره را هدف قرار داده اند. روز گذشته بیش از 26 تن از مردم هزاره در جنوب غرب پاکستان و در اطراف شهر کویته یکجا کشته شدند. تروریست ها، قربانیان را از یک اتوبوس پایین کشیده و مستقیم به سر و صورت آنان شلیک کرده اند. هدف قرار دادن و کشتار یک گروه بر اساس وابستگی آنان به گروه قومی یا مذهبی خاص، ژنوساید یا کشتار دسته جمعی محسوب می شود. مردم هزاره در پاکستان با کشتار جمعی تمام عیار مواجه شده اند. آنان که بازماندگان قربانیان دوره ی جنایتکار معروف افغان عبدالرحمان می باشند و مجبور به ترک زادگاه خود شده بودند، همانند پدران و مادران خود، هنوز قربانی تروریست ها، گروه های افراطی و سایر دژخیمان دوره ی خود می باشند. درست روز عید فطر امسال مسلمانان نیز مردم هزاره هدف قرار گرفتند و 11 تن از آنان کشته شدند. سی و یکم ماه جولای امسال نیز، روز خونین دیگری برای مردم هزاره در کویته بود که بیش از 10 تن جانشان را از دست دادند. روز دهم همان ماه سه تن دیگر، روز 23 جون 4 تن، روز 16 جون یک ورزشکار معروف هزاره را از پای درآوردند، روز 18 ماه می 7 تن و تنها چند روز پس از انتشار خبر کشته شدن اسامه بن لادن، ده ها تن کشته و زخمی شدند.

آمار کشته و زخمی شدگان مردم هزاره در پاکستان، در چند سال اخیر به هزاران تن می رسد. سازمان های حقوق بشر برای مقابله با این کشتارهای دسته جمعی چندان فعال نیستند و جامعه جهانی نیز در این مورد سکوت اختیار کرده است.

http://kabulpress.org

دور از جهان آهی کشم کاتش به گردون می زند..

تا اوایل قرن بیستم اقوام اصلی ساکن در رواندا یعنی توتسی‌ها (Tutsi)، هوتوها (Hutu) و تواها (Twa) در کنار یکدیگر زندگی می‌کردند. به غیر از تواها که اقلیت محض بودند، توتسی‌ها با حدود ۱۴٪ جمعیت در اقلیت نسبی بودند اما این مانع از ادامه روابط اجتماعی‌ای که در طول قرن‌ها بین آن‌ها و هوتوها ایجاد شده بود نمی‌شد. ازدواج بین قومی بین توتسی‌ها و هوتوها رواج داشت و آن‌ها زبان و مذهب مشترکی داشتند. علم امروز نشان می‌دهد که تمایز بین هوتوها و توتسی‌ها بیشتر اجتماعی است تا نژادی. در واقعا مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهد که توتسی‌ها و هوتوها از لحاظ ژنتیکی متمایز نیستند.

تا این‌که در اواخر دهه ۱۹۱۰ میلادی استعمارگران آلمانی‌ و بلژیکی‌ آمدند و از توتسی‌ها حمایت کردند و مناسبت‌های سنتی بین هوتوها و توتسی‌ها را به یک سیستم طبقاتی (class system) تبدیل کردند. یکی از دلایل این حمایت این بود که در آن زمان فکر می‌کردند که توتسی‌ها بومیان منطقه نیستند و مدت‌ها پیش از مصر یا مناطق ارو‍پایی به این منطقه در آفریقا کوچ کرده‌اند و در نتیجه آن‌ها بهترین گزینه برای همکاری با استعمارگران ارو‍پایی برای سرکوب و کنترل اکثریت بومی هستند. اروپاییان توتسی‌ها را از مزایای آموزش به شیوه غربی بهره‌مند کردند و آن‌ها را در اداره سیاسی حاکمیت استعماری مشارکت دادند و به کمک آن‌ها حاکمیت سیاسی خود را در منطقه تثبیت کردند. اما این ایده که «توتسی‌ها متعلق به این منطقه نیستند و بیگانگانی هستند که از جای دیگر به این منطقه آمده‌اند» در جامعه جا افتاد و کم کم به یک باور همگانی تبدیل شد.

در اواسط دهه ۱۹۲۰ میلادی بلژیکی‌ها این سیاست «تفکیک قومی» را به صورت سیستماتیک‌تری ‍پیاده کردند و تصمیم گرفتند یک سیستم ساده شناسایی و تفکیک نژادی-قومی بین توتسی‌ها و هوتوها و تواها ایجاد کنند. هر فرد می‌بایست به یکی از این اقوام تعلق می‌داشت. به این ترتیب که برای تک تک افراد منطقه کارت شناسایی صادر کردند که روی آن قومیت افراد ذکر شده بود و در اثر این سیاست افرادی که قرن‌ها در کنار هم زندگی کرده بودند و مناسبت‌های نژادی در ساختارهای اجتماعی آن‌ها جایگاهی نداشت با مرزبندی‌های نژادی آشنا شدند. از آن روز به بعد افراد با برچسب‌های رسمی و قانونی «هوتو» و «توتسی‌» و «توا» که روی کارت‌های شناسایی‌شان نوشته شده بود از یکدیگر متمایز شدند. بلژیکی‌ها این دسته‌بندی را به صورت به اصطلاح «علمی» انجام دادند. آن‌ها با توجه به معیارهای علمی نژادپرستانهٔ آن‌ زمان، شاخص‌های زیستی مثل ابعاد جمجمهَ، اندازه بینی افراد یا رنگ پوست (روشن‌ترها توتسی می‌شدند) و سایر مشخصات فیزیکی آن‌ها و همین‌طور شاخص‌های اقتصادی (میزان دارایی افراد) و اجتماعی معینی را در نظر می‌گرفتند تا مشخص کنند هر فرد به کدام قوم تعلق دارد. این سیستم تفکیک نژادی به صورت جامع در کشور پیاده شد و تبدیل به «قانون» گردید.

در این دوران معادلات سنتی و ساختارهای تاریخی جامعه و نوع نگاه هوتوها و توتسی‌ها به یکدیگر عوض شد. توتسی‌ها خود را قوم بهتر و بالاتر می‌دیدند (که ریشه‌های اروپایی داشت) و هوتوها به آن‌ها به دیده بیگانگانی که با قدرت اروپاییان به سرزمین‌شان هجوم آورده بودند می‌نگریستند.

در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم، بلژیکی‌ها حمایت خود را به سمت هوتوها معطوف کردند (شاید به خاطر احساس گناه و عذاب وجدان تاریخی) اما تنش‌های خطرناک بین هوتوها و توتسی‌ها در حال شدت گرفتن بود. به تدریج که شورش هوتوها در کشور اوج گرفت و  بلژیکی‌ها از منطقه بیرون رفتند، جامعه از هم تفکیک شده که نفرت قومیتی در آن ریشه دوانیده بود، نمی‌توانست خلاء قدرت ناشی از رفتن بلژیکی‌ها را به صورت مسالمت‌آمیزی پر کند. سیاست‌های چندین ساله استعماری-نژادپرستانه بلژیکی‌ها بذر خطرناک نسل‌کشی و فاجعه انسانی را در جامعه کاشته بود. نتیجه این شد که هوتوها به «توتسی‌های» بیگانه و متجاوز به مانند دشمنانی تاریخی حمله‌ور شدند و فاجعه انسانی در رواندا رخ داد و کارت‌های شناسایی «علمی» بلژیکی به سند مرگ یا زندگی بسیاری از رواندایی‌ها تبدیل شد.

http://bamdadi.com

جام جم آنلاين: 14 سال پيش در روز 7 آوريل سال 1994 ميلادي نسل کشي توتسي ها در رواندا ، يكي از وحشتناكترين وقايع قرن بيستم آغاز شد. در روز قبل از آغاز قتل عام هواپيماي حامل ژوونال هابياريمانا رييس جمهور رواندا از قوم هوتو در شرايط مرموزي بر فراز كيگالي سرنگون مي شود. در همان شب راديوهاي افراطي قوم هوتو كه اكثريت مردم رواندا را تشكيل مي دهند، فرياد انتقام از توتسي ها را سر داده و از فرداي آن روز قتل عام سازماندهي شده قوم توتسي با وحشيگري و سبعيت آغاز مي شود.
ظرف 3 ماه 800 هزار نفر كه اغلب آنها توتسي بودند به فجيع ترين وضعي قتل عام مي شوند.
قتل عام 800 هزار زن و كودك و مرد در ميان بي تفاوتي جامعه بين المللي صورت مي گيرد در واقع ، رقابت فرانسه و آمريكا عامل اصلي اين جنايت گسترده بشري در اين كشور كوچك آفريقايي بود.
نزديك به يك دهم جمعيت رواندا فقط در جريان 3 ماه كشته مي شوند.هوتوهاي افراطي كودكان نوزاد را با زدن ضربه چماق به سرشان مي كشتند و زنان و مردان را با داس قطعه قطعه مي كردند.
آنها توتسي ها را در داخل منازلشان زنده زنده به آتش مي كشيدند.حتي هوتوهاي ميانه رو نيز از آتش غضب دژخيمان در امان نماندند.
سازمان ملل متحد قبل و در جريان قتل عام يك نيروي حافظ صلح را در رواندا مستقر كرده بودند اما آنها قادر به جلوگيري از قتل عام نبودند.
با اينكه رومئو دالر، ژنرال كانادايي ، فرمانده نيروهاي كلاه آبي درخواست نيروي بيشتري براي جلوگيري از كشتار كرد ، اما سازمان ملل متحد تعداد نيروها را كاهش داد.
تا اينكه سرانجام در روز 4 ژوييه سال 1994 ميلادي شهر كيگالي توسط حبهه ميهني رواندا كه از توتسي ها تشكيل شده بود ، تصرف مي شود و قتل عام خاتمه مي پذيرد.
به اين ترتيب ، در روز 7 آوريل سال 1994 ميلادي قتل عام توتسي هاي رواندا توسط هوتوها آغاز مي شود.
يك قتل عام سازماندهي شده كه توسط هوتوهاي افراطي با توسل به وحشيانه ترين روش ها صورت گرفت.
كشتار وحشتناكي كه عامل اصلي آن رقابت فرانسه و آمريكا در اين كشور كوچك مركز آفريقا بود.
علاوه بر 800 هزار كشته اين قتل عام بيش از 5/1 ميليون نفر آواره مي شوند.
امروز افرادي هستند كه همه اعضاي خانواده خود را در اين قتل عام از دست داده اند و در اين جهان پهناور تنها مانده اند.
نسل کشي رواندا يكي از سياهترين صفحات تاريخ جهان در قرن بيستم و شايد در تمام تاريخ بشريت محسوب مي شود.

هماره خنده زده ام بر آنانی که خویش را نیک

می پندارند چون چنگال هایشان کند است..

(نیچه)

و چون بیدار شوی تا ابد بیدار خواهی ماند.

(نیچه)

اقامتگاه اسرارآمیز «معمر قذافی»، دیکتاتور لیبی در «باب العزیزیه» شهر طرابلس، پایتخت کشور آفریقایی لیبی واقع شده و در داخل آن نقاشی های انتزاعی بر روی دیوارها و مبل های چرمی قابل مشاهده است.

این اقامتگاه همچنین دارای باغی بزرگ با فوّاره ها و مجسمه های زیبا، سالن بازی بچه ها، استخری بزرگ و زیبا، دو رستوران، سالن های ورزشی، چندین چادر و یک بیمارستان مجهز است.

همچنین در عمق 40 متری باب العزیزیه و در سطح زیرین اقامتگاه اسرارآمیز قذافی، پناهگاهی بسیار بزرگ قرار دارد که دهها سال از ساخت آن می گذرد، هرچند که در هفته های گذشته بخش هایی از آن تخریب شده است.

این پناهگاه که با سقوط طرابلس از سوی انقلابیون کشف شد، توسط قذافی و خانواده اش در جهت حفظ امنیت شخصی آنها بنا شده، این در حالی است که در روزهایی که از سقوط طرابلس می گذرد، اقامتگاه اسرارآمیز قذافی و همچنین قصر دخترش، «عایشه»، روزانه میزبان هزاران گردشگر هستند.

منبع: ایسنا

قصر زیبای «زین العابدین بن علی»، دیکتاتور تونس موسوم به قصر «سیدی بوسعید» که در حومه ی شمالی پایتخت این کشور واقع شده، یکی از زیباترین قصرهای قاره ی آفریقا بوده و قرار است در آینده ی نزدیک با تبدیل شدن به یک موزه، به یک مقصد گردشگری تبدیل شود.

در این قصر پس از فرار دیکتاتور تونس به «عربستان سعودی»، مقادیر زیادی آثار تاریخی نیز کشف شدند که در آینده ی نزدیک به نمایش در می آیند.

منبع: ایسنا

قصر رومی «صدام حسین»، دیکتاتور عراق بر فراز تپه ای در نزدیکی شهر «هیلاه» در 60 مایلی غرب «بغداد»، پایتخت کشور آسیایی عراق به سبک قصرهای رومی ساخته شده، از مدتی قبل به یک هتل بسیار مجلل و جاذبه ی گردشگری تبدیل شده و روزانه پذیرای هزاران گردشگر است.

هزینه ی فقط یک شب اقامت در این قصر که بسیار مورد علاقه ی صدام بود، 220 دلار است، هرچند که بازدید از آن رایگان است.

دولت عراق همچنین قصد دارد 9 قصر دیگر صدام را که در کنار محوطه های تاریخی مشهور عراق از جمله شهر تاریخی بابلیان یا مشرف به رود فرات هستند و تا کنون مورد استفاده ی نیروهای امریکایی بوده اند را به هتلهای بسیار مجلل تبدیل کنند، این در حالی است که لوازم و مبلمان بخش اعظم این قصرها در سال 2003 میلادی و در زمان حمله ی آمریکا به عراق توسط مردم عراق غارت شده یا بدلیل نگهداری نامناسب توسط سربازان آمریکایی، به شدت صدمه دیده اند.

منبع: ایسنا

قصر بزرگ «نیکلای چائوشسکو»، دیکتاتور رومانی در شهر بخارست، پایتخت کشور اروپایی رومانی، که مقرّ فرماندهی وی و یکی از بزرگترین قصرهای جهان نیز محسوب می شود، در سال های اخیر به یکی از جاذبه های گردشگری رومانی تبدیل شده و روزانه میزبان هزاران گردشگر است.

این قصر مکانی است که چائوشسکو آخرین سخنرانی اش را در بالکن اصلی آن انجام داد، این در حالی است که در آینده ی نزدیک، محل اعدام وی و همسرش نیز به جاذبه های گردشگری تبدیل خواهند شد.

در این راستا تور ویژه ای برای جذب گردشگران راه اندازی خواهد شد که با بازدید از دهکده ی محل تولد چائوشسکو آغاز شده و با بازدید از قصر بزرگ وی و یک پادگان نظامی که دیکتاتور رومانی و همسرش در 25 دسامبر 1989 در آن اعدام شدند، پایان می یابد.

وی در جریان یک حرکت اعتراضی مردمی سرنگون و پس از یک جلسه دادگاه دو ساعته ی تلویزیونی به همراه همسرش تیرباران شد.

منبع: ایسنا

اقامتگاه های پنج دیکتاتور، موجبات رونق صنعت گردشگری کشورهایشان را فراهم کرده است. در شرایطی که در سال های اخیر کشورهای مختلف تلاش های فراوانی را برای جذب گردشگر انجام داده اند، مقامات صنعت گردشگری چهار کشور «آلمان»، «عراق»، «تونس»، «لیبی» و «رومانی» برای رونق صنعت گردشگری کشورهایشان، اقامتگاه های دیکتاتورهای سابق این کشورها را به مقاصد گردشگری تبدیل کرده اند.

1- اقامتگاه زیبای «هیتلر» در آلمان

اقامتگاه زیبای «آدولف هیتلر»، دیکتاتور نازی که «آشیانه عقاب» نام دارد بر بالای کوه «کهلشتاین» در منطقه «باواریا» کشور اروپایی آلمان واقع شده، ماهانه به طور متوسط میزبان 30 هزار گردشگر است. آشیانه ی عقاب برای پنجاهمین سالروز تولد هیتلر به عنوان هدیه ی تولد از سوی مقامات ارشد حزب نازی ساخته شد. هدف اصلی آنها از ساخت چنین مکانی برای هیتلر این بود که وی در آنجا بتواند به دور از شلوغی های همیشگی و با توجه به موقعیت استثنایی محل به استراحت بپردازد. در اتاق اصلی پذیرایی آشیانه ی عقاب یک شومینه ی مرمرین ایتالیایی قرار دارد که توسط دیکتاتور ایتالیا ـ موسولینی ـ به هیتلر هدیه داده شده بود.

هیتلر با وجود علاقه ای که به آشیانه ی عقاب داشت، اما تنها در حدود 10 بار و هر بار کمتر از نیم ساعت درآنجا اقامت گزید و به همین دلیل آشیانه ی عقاب با وجود حملات مخرب جنگ جهانی دوم سالم و دست نخورده باقی ماند.

تا سال 1960 میلادی آشیانه ی عقاب در دست نیروهای آمریکایی قرار داشت تا اینکه در نهایت به استان بایرن آلمان باز پس داده شد و به یک مقصد گردشگری تبدیل شد.

منبع: ایسنا

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند

ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند

عیب جوان و سرزنش پیر می‌کنند

جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز

باطل در این خیال که اکسیر می‌کنند

گویند رمز عشق مگویید و مشنوید

مشکل حکایتیست که تقریر می‌کنند

ما از برون در شده مغرور صد فریب

تا خود درون پرده چه تدبیر می‌کنند

تشویش وقت پیر مغان می‌دهند باز

این سالکان نگر که چه با پیر می‌کنند

صد ملک دل به نیم نظر می‌توان خرید

خوبان در این معامله تقصیر می‌کنند

قومی به جد و جهد نهادند وصل دوست

قومی دگر حواله به تقدیر می‌کنند

فی الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر

کاین کارخانه‌ایست که تغییر می‌کنند

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب

چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند

واعظان كاين جلوه در محراب و مـنـبـر مي‌كنـنـد

چون به خلوت مي‌رونـد آن كار ديـگـر مي‌كنـنـد

مشكلي دارم ز دانشمند مجلس باز پـرس

تـوبه فرمايـان چرا خود تـوبه كمتر مي‌كنـنـد

گـویيــا بــاور نــمــي‌دارنـــد روز داوري

كاين همه قلب و دغل در كار داور مي‌كنـنـد

يا رب اين نو دولـتان را بر خر خودشان نشان

كاين همه نـاز از غلام ترك و اسـتـر مي‌كنـنـد

اي گـداي خانـقـه بر جـه كه در ديـر مـغـان

مي‌دهنـد آبي كه دل ها را معـطّـر مي‌كنـنـد

حسن بي پايان او چندان كه عاشق مي‌كشد

زمـره‌ي ديگر به عشق از غيب سر برمي‌كنـنـد

بر در ميخانه‌ي عشق اي مَلَك تسبيح گـوي

كاندر آنـجـا طـيـنـت آدم مـخـمّـر مي‌كنـنـد

صبحـدم از عرش مي‌آمد خروشي ، عقل گفت

قدسيان گویي كه شعر حافـظ از بر مي كنـنـد

اعلاميه مطبوعاتی به ارتباط قتل های زنان در ولايات كندز و بغلان

كميسيون مستقل حقوق بشر افغانستان، در مورد وضعيت حقوق بشری زنان در كشور، ابراز نگرانی می نمايد

كابل؛ 12 دلو 1390 برابر با 1 فبروری 2012

كميسيون، قتل های خود سرانه و عامدانه زنان در ولايات كندز و بغلان را خلاف قوانين نافذه كشور، اساسات دين مقدس اسلام و خلاف موازين حقوق بشری دانسته و انرا با لحن شديد محكوم مينمايد.

به اساس گزارشات رسيده از ولايات كندز و بغلان، يك زن 22 ساله بنام ستوری بنت محمد سرور خان؛ باشنده قريه چهار توت ولسوالی خان آباد ولايت كندز توسط شوهرش شير محمد ولد دين محمد؛ باشنده قريه محفلی ولسوالی خان آباد اين ولايت؛ به تاريخ 5/11/1390  خفك شده و به قتل رسيده است كه قاتل فرار نموده و به گروه مسلح مخالف دولت پيوسته است. همچنان موازی با اين حادثه المناك؛ يك خانم ديگر بنام فاطمه 26 ساله بنت راز محمد؛ مسكونه قريه تورانی ولسوالی بغلان مركزی به تاريخ 11/11/1390 توسط شوهرش باز محمد ولد شاه محمد در ابتدا خفك شده و بعدا بالايش آب جوش انداخته شده است. و قاتل در نظارت خانه قومندانی امنيه ولسوالی بغلان مركزی ميباشد.

در افغانستان موارد متعدد و مختلف ازين گونه اقدامات عامدانه،  خود سرانه و مخصوصا قتل های ناموسی اتفاق افتاده كه در اين ميان زنان مظلوم  بدون موجب حق حيات خود را بصوت وحشيانه و غير انسانی از دست ميدهد.

كميسيون مستقل حقوق بشرافغانستان ضمن محكوميت شديد اين جنايت هولناك؛ از دولت افغانستان، نهاد های ذيربط ملی و بين المللی جدا ميخواهد تا قاتلان و عاملين اين گونه رويداد را به پنجه قانون بسپارد.

با احترام

  کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان 

منبع: سایت کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان