| صفحه اصلی تماس با ما عناوین مطالب پروفایل قالب سبز | ||
|
|
ئه ی شیعر زورم شه که ت کردی ببووره دیده که م هه ر ئه توم یاری له ژینی ده رده داری خه مزه ده م
بیجگه تو هیچ خه م ره وینیک لیره من ناکه م به دی هیمنی گیانم « ئه دی من چون په نا بو تو نه به م »
ئاشنه ی ده ردی ده روونی پر له ژانم هه ر ئه توی ئاخرین تینی ژیانی من له دونیای زوقمه ده م
ده ردی مردن هه ول ئه ده ن ده رمانی که ن خه لکان که چی روونه لیم ده ردی ئه من ده رمانی هه ر مه رگه و عه ده م
هه ر له کازیوه هه تاکوو بوره تاری کاتی شه و گه رمی ژینه هورکه هورکی بوون که چی من گیان ده ده م
لام ئه دی جوانی نه ماوه شه ونم و خونچه و به هار دی له ده شت و کیو و به فر و هه ور و به حر و به ر زه ده م
ئی دی بیزارم له پات بوونی هه ناسانی ژیان ده م هه وی بتویم وه کوو به فر و به جاری بم قه ده م.. نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: هه لبه ست ( شعر کردی) [ جمعه 5 اسفند 1390 ] [ ] [ شایان مهرستا (شب) ]
|
درباره وبلاگ  چه آسان شعر می‌سراییم و از انسانیت و حقوق بشر و صدها واژه‌ی از تداعی افتاده‌ی رنگین دیگر دم می‌زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشی‌مان و روزمرّه‌گی‌مان شعرها کشتار می‌شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب‌ها دست و پا می‌زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می‌گیرد. چه ساده فراموش می‌کنیم مرگ «شعر» در جامه‌ی انسان را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی‌خبر و از نزدیک‌ترین‌ها چه دورترین.. |
| ||