| صفحه اصلی تماس با ما عناوین مطالب پروفایل قالب سبز | ||
|
|
خویش را به یاد آوردم آنگاه که زندگی فراموشم شد و « زندگی » را آنگاه که مرگ در چند قدمی به انتظار بود آینه دروغی است شرم آور سرابی خاسته از عطش گنداب « اکنون » و زندگی بازیچه ی گریه ام در سفری به مرگ بود
آنگاه که خویش را به یاد آوردم..
نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: شعر فارسی [ شنبه 6 اسفند 1390 ] [ ] [ شایان مهرستا (شب) ]
|
درباره وبلاگ  چه آسان شعر می‌سراییم و از انسانیت و حقوق بشر و صدها واژه‌ی از تداعی افتاده‌ی رنگین دیگر دم می‌زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشی‌مان و روزمرّه‌گی‌مان شعرها کشتار می‌شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب‌ها دست و پا می‌زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می‌گیرد. چه ساده فراموش می‌کنیم مرگ «شعر» در جامه‌ی انسان را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی‌خبر و از نزدیک‌ترین‌ها چه دورترین.. |
| ||