| صفحه اصلی تماس با ما عناوین مطالب پروفایل قالب سبز | ||
|
|
خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشم خودت چه می‌کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر رها کند، برود، از دلت جدا باشد رها کند، بروند و دو تا پرنده شوند گلایه‌ای نکنی، بغض خویش را بخوری خدا کند که… نه! نفرین نمی‌کنم، نکند خدا کند فقط این عشق از سرم برود نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: شعر فارسی [ یک شنبه 22 مرداد 1391 ] [ ] [ شایان مهرستا (شب) ]
|
درباره وبلاگ  چه آسان شعر می‌سراییم و از انسانیت و حقوق بشر و صدها واژه‌ی از تداعی افتاده‌ی رنگین دیگر دم می‌زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشی‌مان و روزمرّه‌گی‌مان شعرها کشتار می‌شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب‌ها دست و پا می‌زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می‌گیرد. چه ساده فراموش می‌کنیم مرگ «شعر» در جامه‌ی انسان را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی‌خبر و از نزدیک‌ترین‌ها چه دورترین.. |
| ||