| صفحه اصلی تماس با ما عناوین مطالب پروفایل قالب سبز | ||
|
|
جنگل آرام در شبی که
برکه ی وسط آن آینه ی ماه بود
و نسیم شبانگاهی می نواخت موسیقی پاکی را با تارهای زلف درختان و گنجشکی مادر جوجه های خود را در لحاف بال های کوچکش گرفته بود و گامی آن سوتر ستاره ای از روزنه ی میان برگ ها لبخندی بر این حقیقت می زد
آری
در چنین شبی بود که جنگل خوشبخت
از میان گوشت و خون حنجره ی یک جغد
شنید
خبر زایش تبر را..
نظرات شما عزیزان: برچسب‌ها: شعر فارسی-طبیعت [ شنبه 22 بهمن 1390 ] [ ] [ شایان مهرستا (شب) ]
|
درباره وبلاگ  چه آسان شعر می‌سراییم و از انسانیت و حقوق بشر و صدها واژه‌ی از تداعی افتاده‌ی رنگین دیگر دم می‌زنیم. اما آن سوتر از دیوار بلند غرورمان، فراموشی‌مان و روزمرّه‌گی‌مان شعرها کشتار می‌شوند. انسانیت و حقوق بشر در گنداب‌ها دست و پا می‌زند و قاموسی به حجم تاریخ دور و نزدیک از واژگان زنده؛ گرد فراموشی می‌گیرد. چه ساده فراموش می‌کنیم مرگ «شعر» در جامه‌ی انسان را.. آری.. از شعرستانیم و از شعر بی‌خبر و از نزدیک‌ترین‌ها چه دورترین.. |
| ||
